Bir Gece...

-Bir gece yolculuğunda karşılaşmıştık hatırlar mısın?İkimizde içimizdeki çocuğu dışımızdaki büyükle gizliyorduk.Ay ışığının sabaha kadar eksilmediği trenin camlarından, saatlerce bozkırın yalnızlığı akmıştı.Herkesin şarkısını göğsüne düşürdüğü gecenin geç vakitlerinde, baktığı camlar buğulanan iki iç çekiş olarak kalmıştık. “Gücenik güceniği saçının telinden tanır” demiştim,gözlerimi usulca indirerek suskunluğuna.Yüzünü camlardan toplayıp dönmüştün uzak yolculuğundan.Gülüşün, derin bir gölün menevişlenmesiydi.Nasıl da yakışmıştı sözüme ve geceye.Gizlice gönenmiştim.Gözlerindeki ağrıya güvenerek uzanmıştım parmaklarına.“Sözcükler çok cılız bir terazidir yüreğin yükünü tartmada”demiştin; “Gücenik elbette tanır güceniği, canına yapışmış durgunluktan.” Bir şeyin parçalarını bir araya getirmek ister gibi dönmüştün yeniden camlara.Gece daha mı kolaydı, daha mı zor, seçemez olmuştum. “Her duyguyu dile getirmek gerekmiyor biliyor musun?Nasıl her duyguya isim koymak gerekmiyorsa.”Alnındaki bulutları öperek çekilmiştim kıyılarıma.Bunu elbette en iyi ben bilirdim; adını koyduğu her şeye yenilen ben!

Gecenin verdiğini sabaha teslim ederek inmiştik trenden.Senin aklında,benim gövdemde bir karıncalanma, geldiğimiz yol kadar uzun bir suskunlukla bakmıştık denize,bir imkansızlığı ezber eder gibi.Sen yitirdiğini arıyordun, ben koruduğumu koyacak yer bulamıyordum-